Τα λαμπιόνια των Χριστουγέννων

Έχουμε ήδη εισέλθει στην περίοδο των γιορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Πιο συγκεκριμένα μετά από την πάροδο μόλις πέντε ημερών θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Όλα και όλα εχουν ήδη αρχίσει να κινούνται στους ρυθμούς της εορταστικής περιόδου. Τα μαγαζιά και οι δρόμοι στολίζονται, όπως και τα σπίτια. Τα σήματα κατατεθέντα των γιορτών, ο Αϊ Βασίλης και το χριστουγεννιάτικο δέντρο βρίσκονται παντού. Τα λαμπιόνια επίσης στολίζουν με την παρουσία τους τις προσόψεις των μαγαζιών , τους δρόμους, τα σπίτια.

Αυτό που ήθελα μόνο να πω μαζί με τις ευχές μου προς όλους είναι τα εξής:

– Γιορτή των Χριστουγέννων:  Η σημασία τους ήταν άλλη κάποτε, νομίζω οτι πρέπει να την αναζητήσουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Είναι αν μη τι άλλο κρίμα να γιορτάζουμε κάτι χωρίς να ξέρουμε τι πραγματικά σημαίνει αλλά και τι πραγματικά μπορεί να μας προσφέρει.

-Στολισμός για τα Χριστούγεννα: στο σημείο αυτό θα κάνω και την ευχή μου για αυτές τις γιορτές. Εύχομαι φέτος εκλαμβάνοντας όλοι το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων να γίνουμε εμείς τα φωτεινά «λαμπιόνια» που θα στολίσουν τον μικρό ή το μεγάλο κόσμο γύρω μας, που θα φωτίσουν με το «φως» τους όσους ζους στο σκοτάδι, που θα γεμίσουν με πολύχρωμα χαρούμενα φώτα αυτούς που ζουν στην μονοτονία, που θα ζεστάνουν όσους έχουν ανάγκη ψυχικής ή σωματικής ζεστασιάς…!

Ας ανακαλύψουμε όλοι τα πραγματικά Χριστούγεννα…καλές γιορτές σε όλους!

Πού είναι η Αντιπολίτευση οεο????

Να δείτε που στο τέλος ο Γιωργάκης θα αρχίσει τις καταγγελίες ως άλλος Αλαβάνος των προηγούμενων ετών και θα κατηγορεί τα Μ.Μ.Ε για ανισομέρεια του τηλεοπτικού χρόνου ως προς την προβολή των κομμάτων!!!

Έχω επίσης την εντύπωση οτι πιό πολύ προβάλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ τελευταία απ’ ότι το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να μπαίνω στην συζήτηση αν αυτό γίνεται δίκαια ή άδικα καθότι τα Μ.Μ.Ε δεν σκέφτονται μ’ αυτούς τους όρους. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι:

Κάποιοι έχουν βάλει στο μάτι τα μεγάλα κόμματα (άσχετα αν δίνουν τα ίδια την αφορμή) και έχω την εντύπωση οτι ο δικομματισμός έχει σταματήσει να βολεύει τους << Μεγάλους>> και έτσι θα πολεμηθεί και θα υποσκαφθεί με αποτέλεσμα την ουσιαστική καταργησή του!

Τώρα το ερώτημα είναι αν αποτελλεί πρόβλημα ο ίδιος ο δικομματισμός ή η σημερινή σύνθεση του δικομματισμού???

Και συνδέω αυτή μου την σκέψη με την παγκόσμια πολιτική σκηνή. Όλοι μας διαπιστώνουμε καθημερινά οτι λόγω της ανυπαρξίας δεύτερης υπερδύναμης οι Η.Π.Α κάνουν ότι θέλουν χωρίς να υπολογίζουν κανένα. Αν υπήρχε και μία δεύτερη υπερδύναμη θα υπήρχε παράλληλα και μία ισσοροπία. Σύμφωνοι αλλά θα μου πείτε πως εναρμονίζεται αυτό το γεγονός στην ελληνική πολιτική σκηνή καθότι όταν βάλλεται ο δικομματισμός έχουν πρόβλημα και οι δύο πολιτικές υπερδυνάμεις! Σκεφτείτε λοιπόν τι έχει να γίνει όταν δεν θα υπάρχει καμία υπερδύναμη πολιτική στον τόπο μας…

Όταν υπάρχουν δύο μεγάλα κόμματα υπάρχει ισσοροπία σε εσωτερικό επίπεδο…

Όταν υπάρχει μόνο ένα μεγάλο κόμμα υπάρχει η αλλαζονεία και η υπεροψία του ενός σε εσωτερικό επίπεδο…

Όταν δεν υπάρχει κανένα μεγάλο κόμμα υπάρχει η εκμετάλευση μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της σε εσωτερικό επίπεδο με αφετηρία την παγκόσμια (εξωτερική) πολιτική σκηνή.

Ο κιτρινισμός των Blogs: Η περίπτωση του Νίκου Σεργιανόπουλου

Διαβάζω σε αρκετά ιστολόγια εδώ και μέρες για την διαθρυλούμενη σύλληψη του ηθοποιού για κατοχή ναρκωτικών.

Αναρωτιέμαι με ποιά λογική κάποιοι κάνουν κριτική για το γεγονός της έλειψης επίσημης ενημέρωσης για το θέμα. Αναρωτιέμαι με ποιά λογική δημοσιοποιούν ένα όνομα του οποιουδήποτε χωρίς να ξέρουν για αυτό απο επίσημη πηγή.

Λυπάμε που μερικές φορές τα ιστολόγια πέφτουν στο επίπεδο μεσημεριανών κουτσομπολίστικων εκπομπών καθώς και όταν κιτρινίζουν….

Πιστεύω οτι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αναφέρεται σε κανένα πρόσωπο δημοσίως έμμεσα ή άμεσα και να το σπιλώνει!

Πιστεύω οτι όπως καθημερινά συλαμβάνονται δεκάδες χρήστες ναρκωτικών και δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομά τους έτσι δεν χρειάζεται να το μαθαίνουμε και όταν πρόκειτε για κάποιο δημόσιο πρόσωπο.

Το αν κάποιος είναι χρήστης ναρκωτικών ουσιών ή όχι είναι δικό του προσωπικό θέμα. Θέμα του κοινωνικού συνόλου γίνεται όταν καλείτε το κοινωνικόο σύνολο και η πολιτεία να βοηθήσει αυτό τον άνθρωπο να ξεπεράσει το πρόβλημά του.  Κάτι το οποίο αποτελλεί καθήκον της πολιτείας και της κοινωνίας άλλωστε.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ Η’ ΑΛΛΙΩΣ «Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΩΝ ΒΟΛΕΜΕΝΩΝ»

Το συγκεκριμένο post θα είναι σύντομο καθώς θα αναφερθούν σε αυτό κάποιες διαπιστώσεις πασιφανείς και αυτονόητες που όμως απουσιάζουν ως συνισταμένες των συζητήσεων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και αφορούν στο πρόβλημα της Ολυμπιακής.

Προσωπική μου άποψη που συμμερίζεται πιστεύω μεγάλη μερίδα των πολιτών είναι οτι η Ολυμπιακή αποτέλλεσε απο την κρατικοποίησή της και μέχρι σήμερα, τον παράδεισο των πελατειακών σχέσεων των κομμάτων εξουσίας με τους ψηφοφόρους,   την όαση των βολλεμένων.

Επισσυσωρεύτηκαν για δεκαετίες υπάλληλοι οι οποίοι δεν κάλυπταν καμία πραγματική ανάγκη σε προσωπικό της εταιρείας, υπάλληλοι οι οποίοι κάλυπταν μόνο την ανάγκη των κομμάτων για πελάτες- ψηφοφόρους και την ανάγκη αυτών των ίδιων των πελατών-ψηφοφόρων για βόλεμα!

Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι σήμερα να θεωρείται πλεονάζον προσωπικό το 70% των υπαλλήλων της εταιρείας, γεγονός που συνεπάγεται οτι αυτό το 70% πληρώνεται α) χωρίς να έχει να κάνει τίποτα και β) πλειρώνεται  εις βάρος των εσόδων της εταιρείας τουτέστιν εις βάρος των ελλήνων φορολογουμένων.

Πολλά δε είναι και τα εκατομύρια ευρώ που χρωστάνε τα κόμματα και το ίδιο το κράτος στην Ολυμπιακή για εισητήρια που χρησιμοποιήθηκαν κατα τις περιόδους των εκλογών αλλά και για ταξίδια κυβερνητικών αξιοματούχων.

Επίσης το μεγαλύτερο πρόβλημα Δεν είναι αυτό καθεαυτό το πρόβλημα της Ολυμπιακής αλλά η απουσία πολιτικής βούλησης για πολλά χρόνια για να λυθεί αυτό το πρόβλημα.

Αυτό που προσωπικά επιθυμώ σαν πολίτης αυτής της χώρας είναι α) η Ολυμπιακή να συνεχίσει να πετάει, β) να παραμείνει κρατική αλλά με κριτήρια ως προς τις προσλήψεις ιδιοτικοοικονομικά, γ) να φύγουν όλοι οι βολεμένοι και δ) να πληρώσουν όλοι οσοι χρωστάνε στην Ολυμπιακή και να αποδωθούν ευθύνες στις κυβερνήσεις και τις διοικήσεις για την κακοδιαχείρηση δεκαετιών.