ΙΓΝΑΣΙΟ ΡΑΜΟΝΕ: Ο ΜΠΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΕΡΕΙΠΙΑ. «Η Ευρώπη έπρεπε να αποθαρρύνει την ΠΓΔΜ»

«Η Ευρώπη έπρεπε να αποθαρρύνει την ΠΓΔΜ»

στην ΒΑΛΙΑ ΚΑΪΜΑΚΗ

Η επικαιρότητα στην Ελλάδα είναι στραμμένη στην ονομασία της ΠΓΔΜ. Ποια είναι η γνώμη σας;

«Πιστεύω ότι πρόκειται για μονομερή απόφαση εκ μέρους μιας περιοχής της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η οποία αποφάσισε να αυτο-ονομαστεί Μακεδονία, τη στιγμή που το όνομα αναφέρεται ιστορικά σε μια περιοχή της Ελλάδας με αδιαμφισβήτητη ελληνική παράδοση, και να χρησιμοποιήσει ένα καθαρά ελληνικό σύμβολο, τον Ηλιο της Βεργίνας, το οποίο ανήκει στην αλεξανδρινή παράδοση. Πολλά έθνη που δεν γνωρίζουν καλά την περιπλοκότητα των βαλκανικών προβλημάτων θεώρησαν το πρόβλημα δευτερεύον, χωρίς σημασία. Είναι ξεκάθαρο, η Ελλάδα έχει πολιτισμένες διεκδικήσεις, αλλά δημιουργείται ένταση την οποία θα έπρεπε να έχουμε αποφύγει εάν όλα τα κράτη, τα ευρωπαϊκά, της ευρύτερης περιοχής και γενικά η διεθνής κοινότητα, είχαν μελετήσει το θέμα σε βάθος και είχαν αποθαρρύνει την ΠΓΔΜ από το να χρησιμοποιήσει τη συγκεκριμένη ονομασία. Σίγουρα τότε θα είχε βρεθεί κάτι άλλο».

Η διεθνής επικαιρότητα κυριαρχείται βέβαια από το Κόσοβο και τα παρεπόμενά του…

«Φυσικά, βλέπουμε ήδη την άμεση αντίδραση στο Θιβέτ. Από τη μονομερή διακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσόβου και μετά, είδαμε να αναζωπυρώνονται κινήματα τα οποία διεκδικούν την ίδια μεταχείριση από τη διεθνή κοινότητα. Με πρώτο το Θιβέτ, ακόμα κι αν ο Δαλάι Λάμα δήλωσε ότι δεν διεκδικεί ανεξαρτησία ούτε καν αυτονομία. Παντού στον κόσμο εκφράζονται εσωτερικές εθνικιστικές τάσεις. Στην Αμπχαζία, μια περιοχή που είναι «εικονικά» ανεξάρτητη μέσα στη Γεωργία, ο κόσμος ζητεί την ανεξαρτησία. Το ίδιο και στην Υπερδνειστερία και αλλού.

Είναι φανερό ότι η περίπτωση του Κοσόβου είναι ξεχωριστή και θα πρέπει να υπολογίσουμε τις διεκδικήσεις των Κοσοβάρων. Είναι όμως κρίμα που η δήλωση ανεξαρτησίας, μέσα στη σημερινή σύγχρονη Ευρώπη, είναι μια δήλωση μονομερής και όχι αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων και συναίνεσης».

Η ΠΓΔΜ και το Κόσοβο, αλλά και η ευθυγράμμιση της γαλλικής διπλωματίας με τις ΗΠΑ δεν σηματοδοτούν τη δυναμική «επιστροφή» των Αμερικανών στην Ευρώπη;

«Δεν είναι εύκολο να το πει κανείς. Είναι εύκολο βέβαια να διαπιστώσει την επανευθυγράμμιση της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής με τις ΗΠΑ. Και μάλιστα είναι λάθος μου το «επανευθυγράμμιση γιατί η Γαλλία ποτέ δεν ευθυγραμμίστηκε», με τις ΗΠΑ, ούτε πριν ούτε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμα κι αν πάντοτε υπήρξε αδιαμφισβήτητος σύμμαχός τους. Ωστόσο η εξωτερική πολιτική της υπήρξε πάντα αυτόνομη και συχνά αντίπαλη της πολιτικής των ΗΠΑ, το είδαμε άλλωστε με τον πόλεμο στο Ιράκ πρόσφατα, αλλά και παλιότερα, όπως με την αναγνώριση της Κίνας ή τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ετσι λοιπόν το φαινόμενο που παρατηρούμε είναι πρωτόγνωρο και μάλιστα για μέτωπα τα οποία δεν αντιπροσωπεύουν συμφέροντα για τη Γαλλία. Αναφέρομαι, για παράδειγμα, στην πρόσφατη απόφαση του προέδρου Σαρκοζί να «υπακούσει» στην αμερικανική επιταγή για αύξηση των στρατευμάτων στο Αφγανιστάν και να στείλει χίλιους στρατιώτες εκεί. Πρόκειται για πραγματική στρατιωτική επιχείρηση, και μάλιστα χωρίς να ζητηθεί η γνώμη της αντιπολίτευσης ή του Κοινοβουλίου».

Υπάρχει όμως και η προσέγγιση με τη Βρετανία…

Η στροφή αυτή είναι ιστορική για τη γαλλική διπλωματία. Την ίδια στιγμή γυρίζουμε την πλάτη στη Γερμανία. Ομως, η σύγχρονη Ευρώπη χτίστηκε γύρω από τον άξονα Παρίσι-Βερολίνο. Η προσέγγιση με τη Βρετανία, η οποία είναι ιστορικά ευθυγραμμισμένη με την αμερικανική πολιτική, είναι ακόμα μία ένδειξη της γαλλο-αμερικανικής συνεργασίας. Ο πρόεδρος Σαρκοζί έχει δηλώσει πολλές φορές ότι θα πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τη γραμμή Μπους στη Μέση Ανατολή, γεγονός που προκαλεί ανησυχία στις αραβικές χώρες, αλλά και σε όλους όσοι εκτιμούν ότι η κυβέρνηση Μπους δεν έκανε παρά μόνο λάθη».

Τι περιμένουμε από τον επόμενο Αμερικανό πρόεδρο;

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη, η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη και η αλλαγή στην κεφαλή τους σηματοδοτεί και αλλαγή -τουλάχιστον στη μορφή- της διεθνούς διπλωματίας. Βεβαίως, με ή χωρίς Μπους, τα αμερικανικά συμφέροντα παραμένουν τα ίδια, αλλά ο Μπους δεν είναι Κλίντον, ο Κλίντον δεν είναι Μπους πατήρ και ούτω καθεξής. Βρισκόμαστε σήμερα στο τέλος της εποχής Μπους, μιας εποχής καταστροφικής για τη διεθνή πραγματικότητα, γιατί βασίστηκε στην επιβολή δύναμης, η οποία τελικά δεν έλυσε κανένα απολύτως πρόβλημα, μόνο καινούργια δημιούργησε. Τώρα το σενάριο είναι Ρεπουμπλικάνοι ή Δημοκρατικοί. Ο ΜακΚέιν, παρ’ όλο που είναι υπέρ της διατήρησης του στρατού στο Ιράκ, δεν έχει τις ίδιες θέσεις με τον Μπους, σε σημείο που οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί δεν τον αναγνωρίζουν για Ρεπουμπλικάνο. Οι Δημοκρατικοί από την άλλη πλευρά θα αποσύρουν τα στρατεύματα και αυτό θ’ αλλάξει αρκετά την κατάσταση σε μια περιοχή όπου πρέπει να υπάρξει άμεση και δίκαιη λύση στο ζήτημα της Παλαιστίνης, στη δημοκρατία στον αραβικό κόσμο, στα εγκαταλειμμένα μέτωπα, όπως αυτό της Σομαλίας. Η κυβέρνηση Μπους αφήνει πίσω της ερείπια»

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο Μίκης Θεοδωράκης για τα Σκόπια….

Η επιστολή για τα Σκόπια

«Είναι ασχήμια να ανεχόμαστε να μας περιφρονούν και να μας βρίζουν»

Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, δηλαδή ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο μελλοντικός πρόεδρος, η κολοσσιαία πολεμική μηχανή έχει ήδη μπει μπροστά με στόχο την εξόντωση όλων όσους θεωρεί εχθρούς της. Ακόμα κι αυτών -όπως η Ελλάδα- που δεν υπακούνε τυφλά στις εντολές της. Ιράν, Κορέα, αραβικός κόσμος (μη υποτελής) και φυσικά άμεσα η Ρωσία και στο βάθος η Κίνα. Μετά θα ’ρθει η σειρά των «ατάκτων» της Νότιας Αμερικής. Ενας νέος θανάσιμος κίνδυνος, πολυπρόσωπος, πολυπλόκαμος σαν χταπόδι, κάνει αργά αλλά σταθερά την εμφάνισή του στο προσκήνιο της παγκόσμιας Ιστορίας.

Σημερινός στόχος είναι τα Βαλκάνια, με κύριο σύμμαχο τη «μεγάλη Αλβανία», ξεκινώντας από το Κόσοβο, με συνεργάτες τους υπευθύνους για μαζικές δολοφονίες Ου-τσε-κα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, γεγονός πρωτοφανές για τη χώρα μας, μερικοί «επιστήμονες» επέλεξαν το αμφιθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου για να αναπτύξουν δημόσια την υποστήριξή τους σ’ ένα βασικό αίτημα της «Μεγάλης Αλβανίας», την κατάκτηση της Ηπείρου έως την Πρέβεζα, με τη δικαιολογία ότι ανήκε στην αλβανική Τσαμουριά, απ’ όπου τους έδιωξαν με εγκληματικές πράξεις οι Ελληνες.

Ασφαλώς πρόκειται για οργανωμένη προβοκάτσια των ΗΠΑ, ώστε να μελετηθούν οι δικές μας αντιδράσεις και να προπαρασκευασθεί ψυχολογικά η εδαφική επέκταση της Αλβανίας μετά το Κόσοβο και σε ένα μεγάλο τμήμα των αλβανοφώνων περιοχών των Σκοπίων και ακολούθως και σε δικά μας εδάφη.

Από την άλλη μεριά, η σύμπλευση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ στο Κόσοβο -που έσπευσε πρώτη αυτή να το αναγνωρίσει- προετοιμάζει το έδαφος για πονηρά σχέδια σε βάρος της χώρας μας με βάση όχι μόνο το Αιγαίο και την Κύπρο αλλά και τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη που ακολουθώντας το παράδειγμα του Κοσόβου μπορεί να διεκδικήσει τη δική της ανεξαρτησία.

Η ηγεσία των Σκοπίων φαίνεται ότι γνωρίζει από πρώτο χέρι αυτά τα σχέδια των ΗΠΑ και γι’ αυτό δείχνει αυτή την αλαζονική αδιαλλαξία. Και πράγματι σ’ αυτή τη φάση συμπορεύονται με την πολιτική που εκθέσαμε. Ομως, τι θα κάνουν όταν θα ξεκινήσει η επόμενη φάση, της φιλοαλβανικής τακτικής, οπότε το κρατίδιό τους θα κοπεί στη μέση; Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουν τόσο αυτοί όσο και οι ΗΠΑ ότι μπορούν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες, όμως φυλετικά είναι Σλάβοι και ως εκ τούτου κατατάσσονται ουσιαστικά στη χορεία των εχθρών των ΗΠΑ μαζί με τη Ρωσία, τη Σερβία αλλά και τη Βουλγαρία, που κι αυτή δεν πρέπει να έχει αυταπάτες.

Ετσι, γυρίζοντας σε μας τους Ελληνες, θα πρέπει να δούμε ότι η κατάσταση όπως εξελίσσεται είναι παραπάνω από τραγική. Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί δεν πείθονται πια από όσες υποκλίσεις κι αν κάνουν απέναντί τους οι ποικιλόμορφες αμερικανόφιλες ηγεσίες. Κι αυτό γιατί φοβούνται και μισούν το λαό μας, για τον οποίο είναι βέβαιοι ότι στη μεγάλη του πλειοψηφία απορρίπτει τα φιλοπόλεμα σχέδιά τους. Και γι’ αυτό θέλει να μας τιμωρήσει με κάθε τρόπο. Εκτός κι αν αποφασίσουμε όλοι μαζί να γονατίσουμε και να φιλήσουμε τα πόδια τους κάνοντας όρκους ότι από δω και στο εξής θα είμαστε καλά παιδιά και πειθήνια όργανα στην όποια πολιτική τους.

Ομως, αφού το παιχνίδι είναι έτσι κι αλλιώς για μας χαμένο, τότε ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά. Ας μην περιμένουμε βοήθεια από πουθενά. Ούτε έχουμε συμμάχους. Είμαστε εμείς κι εμείς. Ας φροντίσουμε λοιπόν να είμαστε τουλάχιστον ωραίοι, περήφανοι και -γιατί όχι- χαρούμενοι, αφού θα έχουμε πάρει τη μεγάλη απόφαση, να γίνουμε όλοι μαζί μια γροθιά, ενωμένοι μπροστά στην προδοσία και την ασχήμια που χτυπάει την πόρτα μας.

Γιατί είναι προδοσία η αναγνώριση του Κοσόβου χωρίς την έγκριση της διεθνούς κοινότητας, του ΟΗΕ. Δηλαδή μιας επαρχίας που από αιώνες αποτελεί τμήμα της Σερβίας. Και τι θα νιώθαμε εμείς αν μεθαύριο μας έπαιρναν με το έτσι θέλω τη μισή Κύπρο, τη Θράκη ή την Ηπειρο;

Οπως είναι ασχήμια να ανεχόμαστε να μας περιφρονούν και να μας βρίζουν -οχυρωμένοι κάτω από τα σκέλια των Αμερικανών- οι Σκοπιανοί κι εμείς να τους παρακαλάμε και να ζητάμε τη μεσολάβηση των Αμερικανών χάνοντας κάθε μέρα και πιο πολύ την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνειά μας. Ας κλείσουμε λοιπόν τα σύνορα κι ας σταματήσουμε τις διπλωματικές και οικονομικές μας σχέσεις κι ας τους αφήσουμε να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν κοροϊδεύοντας τους εαυτούς τους.

Οφείλουμε να περάσουμε κι αυτή τη νέα δοκιμασία με το κεφάλι ψηλά. Μπορεί να υποφέρουμε, όμως το ζητούμενο για μας είναι να παραμείνουμε Ελληνες. Και θα παραμείνουμε Ελληνες. Ας μην ξεχνάμε από πόσες και ποιες σκληρές δοκιμασίες περάσαμε ως τώρα, όμως πάντοτε στο τέλος βγήκαμε νικητές. Το ίδιο θα συμβεί και στο μέλλον.

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Αθήνα, 23.2.2008

Ποια ελληνικά μιλούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες (από ethnos.gr)

Ποια ελληνικά μιλούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες

Τα ευρήματα των τελευταίων 10ετιών δίνουν σαφή και κατηγορηματική απάντηση για την απάντηση για την ελληνικότητα της γλώσσας τους

«E» 2/3

Κατά την αρχαιότητα ουδέποτε αμφισβητήθηκε η ελληνικότητα της Μακεδονίας. Οι αρχαίοι συγγραφείς συνδέουν γενεαλογικά τους Μακεδόνες με τους Δωριείς ή τους Αιολείς, δηλαδή άλλες ελληνικές φυλές νοτιότερα. Η ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων προκύπτει από τις ιστορικές πηγές, τα γλωσσολογικά δεδομένα και επιβεβαιώνεται με τα πιο πρόσφατα αρχαιολογικά ευρήματα. Ολα αποδεικνύουν τη σύνδεση του μακεδονικού χώρου με τον ελλαδικό ήδη από τη μυκηναϊκή εποχή. Οι εγκυρότεροι Ελληνες και ξένοι μελετητές τεκμηριώνουν το γεγονός και δεν αφήνουν περιθώρια για σοβαρές αμφισβητήσεις.

Κατά την αρχαιότητα, όπως δεν αμφισβητούνταν η ελληνικότητα των Μακεδόνων, έτσι δεν υπήρχε αμφισβήτηση και για το ελληνόφωνο των κατοίκων της.

Διαφωνίες για το θέμα διατυπώθηκαν για πολλούς λόγους, επιστημονικούς και μη, σε πολύ νεότερες εποχές. Από τον 19ο αιώνα ορισμένοι ερευνητές, υπερτονίζοντας υπαρκτά ζητήματα και παραβλέποντας την πληθώρα των στοιχείων περί ελληνικότητας του φύλου και της γλώσσας των Μακεδόνων, ανέπτυξαν διάφορες υποθέσεις. Υποστηρίχτηκε ότι πρόκειται:

• Για μια γλώσσα μεικτή με βάση την ελληνική και επιδράσεις θρακο-ιλλυρικές. Είτε και αντιστρόφως, δηλαδή, για θρακο-ιλλυρική με ελληνικές επιδράσεις,
• Για ιδιαίτερη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, που ήταν διαφορετική, όμως, από τις σύγχρονες ελληνικές διαλέκτους.

Τη επιστημονική διαφωνία συντηρούσε, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, η απουσία γραπτών μακεδονικών πηγών. Οι γνωστές μακεδονικές επιγραφές, χρονολογημένες από τις αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα, ήταν γραμμένες στην Αττική Κοινή, η οποία είχε εξαπλωθεί.

Μέχρι τότε οι σχετικές συζητήσεις-επιστημονικές ή πολιτικο-ιστορικές- στηρίζονταν στις 150 περίπου «γλώσσες» (διαλεκτικές λέξεις), που παρέδωσαν αρχαίοι συγγραφείς και λεξικογράφοι ως μακεδονικές. Οπως, επίσης, στον μεγάλο αριθμό μακεδονικών ονομάτων.

Η ανασκαφική, όμως, έρευνα τις τελευταίες δεκαετίες, με την αποκάλυψη κειμένων στη Μακεδονική, δεν αφήνει περιθώρια για επιστημονικές διαφωνίες περί της ελληνικότητας ή όχι της γλώσσας των Μακεδόνων.

Η απάντηση, λοιπόν, σήμερα στο ερώτημα ποια γλώσσα μιλούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες είναι κατηγορηματική. Μιλούσαν μια ελληνική διάλεκτο.

Αιολική με δωρικά στοιχεία
Η γλώσσα τους, όπως δέχονται σήμερα οι περισσότεροι ειδικοί, ήταν αιολική, ανάμεικτη με δωρικά στοιχεία και προφανώς με άλλες επιδράσεις. Για τη Μακεδονική, εκτός από ορισμένους αρχαϊκούς τύπους, γνωρίζουμε ότι μετέτρεπε συχνά το «φ» σε «β» και μερικές άλλες τέτοιες μεταβολές. Ετσι έλεγαν κεβαλή αντί κεφαλή, Βίλιππος αντί Φίλιππος, Βαλλήνη αντί Παλλήνη κ.λπ.

Γενικώς, η φωνητική διαφορά που διακρίνει την αρχαία Μακεδονική από τις άλλες σύγχρονες ελληνικές διαλέκτους («β» αντί «φ», «δ» αντί «θ» και «γ» αντί «χ» ) είναι ένα γλωσσικό φαινόμενο απολύτως εξηγήσιμο στο πλαίσιο της ελληνικής διαλεκτολογίας.

Αυτό το εξηγήσιμο εξακολουθούν ν αρνούνται ερευνητές και φορείς στην ΠΓΔΜ, υπό το πρίσμα των γνωστών σκοπιμοτήτων. Ανήκε, λένε, η μακεδονική σε άλλη γλωσσική οικογένεια, αφού τα ινδοευρωπαϊκά «μέσα δασέα» bh, dh, gh στην ελληνική αντιπροσωπεύονται με τα φ, χ, θ και στη μακεδονική με τα β, δ, γ.

Τα άλλα επιχειρήματα περί βαρβάρων αλλόγλωσσων Μακεδόνων, που στηρίζονται σε παραποιήσεις αρχαίων αποσπασματικών κειμένων, δεν αντέχουν σε κριτική…

Οι περισσότεροι γλωσσολόγοι που έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα, ερμηνεύουν και εξηγούν τις διαφορές ως εξής:

-Ο μακεδονικός κορμός διαχωρίστηκε από τον ιωνικό, αιολικό-αχαϊκό και δωρικό πριν η πρωτοελληνική γλώσσα διαμορφώσει από τους αντίστοιχους ινδοευρωπαϊκούς φθόγγους τα φ, θ, χ και ακολούθησε δική του εξέλιξη.

-Οι αρχαίοι Μακεδόνες, αφομοιώνοντας Θρακο-Ιλλυριούς πληθυσμούς, δέχτηκαν την επίδρασή τους ως προς τα συγκεκριμένα φθογγικά στοιχεία.

Αλλες ερμηνείες, όπως η «σκοπιανή», έχουν το φολκλορικό στοιχείο τους, αλλά όχι το επιστημονικό.

Το ομηρικό μακεδνός

Η ονομασία της Μακεδονίας σχετίζεται άμεσα με το ομηρικό μακεδνός, που σημαίνει ψηλός, μεγαλόσωμος. Ο όρος «Μακεδονίς γη» χρησιμοποιήθηκε μια φορά από τον Ηρόδοτο για να ορίσει τη γεωγραφική κοιτίδα των αρχαίων Μακεδόνων. Ολες οι αρχαίες πηγές, μηδέ εξαιρουμένου του Ηροδότου, χρησιμοποιούν τον όρο Μακεδονία για να δηλώσουν το συγκροτημένο μακεδονικό βασίλειο, που ιδρύθηκε γύρω στα μέσα του 7ου π.Χ. αιώνα στις βόρειες παρυφές των Πιερίων. Με ορμητήριο την πρωτεύουσα Αιγές τα περιορισμένα όρια του βασιλείου στην Κ. Μακεδονία θα επεκταθούν δυτικά και ανατολικά…

Η Ταύτιση με Δωριείς

Οι αρχαίοι συγγραφείς σπάνια αναφέρονται στη γλώσσα των Μακεδόνων. Οι ιστορικοί Τίτος Λίβιος και Στράβων, όπως περιγράφουν τη γλώσσα τους (ίδια με Αιτωλών, Ακαρνάνων και Ηπειρωτών), την κατατάσσουν στη δωρική. Ετσι, συνεχίζουν την παράδοση του Ηροδότου, που ταυτίζει Μακεδόνες και Δωριείς, όπως άλλωστε ο Θουκυδίδης κι άλλες μεταγενέστερες πηγές. Τα επιγραφικά ευρήματα έως τώρα επιβεβαιώνουν τη σύνδεση. Αντίθετα, η άλλη μυθολογική παράδοση, που κρατά από τον ιστορικό Ελλάνικο και θέλει τους Μακεδόνες (επομένως και τη γλώσσα τους) να είναι συγγενείς με τους Αιολείς, δεν ενισχύεται…

«Διαλεκτικά» προβλήματα

Σήμερα οι ερευνητές που τεκμηριώνουν ή δέχονται την ελληνικότητα της μακεδονικής διαλέκτου, δεν συμφωνούν σε πολλά ζητήματα. Δίνοντας ο καθένας έμφαση σε άλλα σημεία άλλοτε υποστηρίζεται ότι ανήκει στον αιολικό κλάδο κι άλλοτε στον δωρικό. Οτι έχει ανάμεικτα στοιχεία από τις δύο ή και από άλλες διαλέκτους. Ακόμη ότι υπήρχαν δύο «εσωμακεδονικοί » διάλεκτοι. Μια συγγενική με την αιολική και άλλη με τη δωρική, που μιλούνταν στην Ανω Μακεδονία. Η μελέτη και η ανάλυση της μακεδονικής διαλέκτου έχουν δρόμο ακόμη να διανύσουν…

«Αρωμα» από το αρχαίο μακεδονικό λεξιλόγιο

ΟΙ ΜΗΝΕΣ
Περίτιος (Ιανουάριος), Δύστρος (Φεβρουάριος), Ξανδικός (Μάρτιος), Αρτεμίσιος (Απρίλιος), Δαίσιος (Μάιος), Πάναμος (Ιούνιος), Λώος (Ιούλιος), Γορπιαίος (Αύγουστος), Υπερβερεταίος (Σεπτέμβριος ), Δίος (Οκτώβριος), Απελαίος (Νοέμβριος), Αυδυναίος είτε Αυδναίος (Δεκέμβριος).

ΑΝΘΡΩΠΩΝΥΜΙΑ
Αδυμος (από το ηδύς), Αδίστα (Ηδίστη), Αρχέλαος, Δρύκαλος (δρυς +κάλλον =ξύλο), Θετίμας (Θεοτίμης), Κατάνικος, Κοπρία, Λανίκα, Λαοδίκα, Νικάνωρ, Περδίκκας (από το πέρδιξ=πέρδικα), Πτολεμαίος, Σέλευκος, Φίλιππος ( Βίλιππος), Φιλώτας…

«ΓΛΩΣΣΕΣ»
Αγημα, αγκαλίς (δρεπάνι), αργίπους (αετός), δράμις (είδος ψωμιού), ζέρεθρον (βάραθρο), ινδέα (μεσημέρι), καρπαία (είδος χορού), καυσία (καπέλο), κοράσιον, πέλλα (λιθάρι), ταγόναγα (ταγός, αρχή), τελεσιάς (είδος χορού), χάρων (λιοντάρι), κεβαλή (κεφαλή)…

Η επιβεβαίωση ήρθε από τις επιγραφές

Η μακεδονική διάλεκτος για πολλούς και διάφορους λόγους δεν φαίνεται να έγινε ποτέ φιλολογικό και λογοτεχνικό όργανο. Γνωρίζουμε μόλις δύο στίχους από την κωμωδία «Μακεδόνες» του Στράτιδος. Στο απόσπασμα γίνεται κάποιος διάλογος:

Α. Η σφύραινα δ’ έστι τις;
Β. Κέστραν μεν ύμμες ωττικοί κικλήσκετε
(Α. Και ποια είναι η σφύραινα;
Β. Το ψάρι που εσείς οι Αττικοί κέστρα ονομάζετε)

Οι αρχαίοι συγγραφείς όταν έγραφαν για τους Μακεδόνες ότι μιλούσαν «μακεδονιστί» αναφέρονταν σε μια διάλεκτο της Ελληνικής κι όχι σε μια μη Ελληνική γλώσσα. Η διάλεκτος ήταν, βεβαίως, αρκετά διαφοροποιημένη από την καθιερωμένη και τη γενικευμένη κοινή ελληνική, που απλώθηκε από τα τέλη του 5ου – αρχές 4ου π.Χ. αιώνα σε όλες τις ελληνόφωνες περιοχές (συμπεριλαμβανόμενης και της Μακεδονίας).

Προφανώς η μακεδονική διάλεκτος θα εξακολουθούσε να μιλιέται παράλληλα με την κοινή ελληνική.

Μέχρι το 1986 αυτό ήταν μια υπόθεση. Τότε αποκαλύφτηκε και απόσπασμα επιγραφής στην Πέλλα σε μακεδονική διάλεκτο (χρονολογείται γύρω στο 380 π.Χ.). Πρόκειται για κατάδεσμο (μαγικό κείμενο), χαραγμένο σε μολύβδινο έλασμα για να αποτραπεί ο γάμος του αγαπημένου της γυναίκας, που έκανε τα «μάγια» με άλλη γυναίκα.

Η επιγραφή, όπως κι άλλες που έχουν στο μεταξύ αποκαλυφθεί, επιβεβαιώνουν πανηγυρικά την ελληνικότητα της μακεδονικής διαλέκτου.

Πρώτος παραλογισμός
Θέλουν να γεφυρώσουν χάσμα 13-14 αιώνων

Εχουμε συνηθίσει, με την εμφάνιση του «Σκοπιανού» στο βαλκανικό προσκήνιο, να επισημαίνουμε τον παραλογισμό των γειτόνων μας να αναζητούν ρίζες εκεί όπου δεν υπάρχουν. Η κατασκευή, βεβαίως, εθνικού παρελθόντος από τότε που εμφανίστηκαν τα κράτη-έθνη, είναι μια πολύ γνωστή και συνηθισμένη διαδικασία.

Αυτό που είναι μάλλον πρωτοφανές στην κατασκευή μιας ενιαίας «μακεδονικής εθνότητα», η οποία έλκει δήθεν την καταγωγή της από την αρχαία Μακεδονία, είναι ανοησία. Τα στοιχεία, που προσκομίζονται για την ύπαρξη μακεδονικού λαού και έθνους, καλούνται να γεφυρώσουν ένα ιστορικό χάσμα 13-14 αιώνων.

Τόσοι μεσολαβούν μεταξύ των πρώτων εγκαταστάσεων σλαβικών φύλων στα Βαλκάνια (6ος- 7ος μ.Χ. αιώνα) και της εμφάνισης του πρώτου συγκροτημένου αρχαίου μακεδονικού κράτους (7ος π.Χ. αιώνας). Αυτός ο προσδιορισμός των αντίστοιχων χρονολογικών περιόδων, με κάποιες μικρές παραλλαγές που δεν αλλάζουν την ουσία, είναι αποδεκτός απ όλους. Είναι δυνατόν, ανεξαρτήτως των όσων ακολούθησανστην περιοχή από τότε μέχρι τη σύγχρονη εποχή, να γεφυρωθεί αυτό το… χάος;

Είναι και ιδού πώς: -Οι παλιότεροι κάτοικοι της αρχαίας Μακεδονίας ήταν αυτόχθονες, αρχαία φύλα (ιλλυρικά και θρακικά). Δεν ήταν Ελληνες… -Τα ελληνικά στοιχεία στην περιοχή ήταν εισαγόμενα από τις νοτιότερες ελληνικές πόλεις – κράτη, από τις αποικίες τους στη Χαλκιδική και τα μακεδονικά παράλια, όπου κυριαρχούσαν Ελληνες. -Οταν οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν από τις περιοχές βορείως του ποταμού Δνείπερου στα Βαλκάνια αναμείχτηκαν με τους παλιότερους κατοίκους -Από την πρόσμειξη προέκυψε στη διαδρομή των βυζαντινών πρώτα και των οθωμανικών ύστερα αιώνων ένα νέο έθνος, το σλαβο-μακεδονικό. Με δική του γλώσσα, πολιτισμό, συνείδηση και ούτω καθεξής…

Μέσα σ’ αυτό το μυθικο-ιστορικό πλαίσιο οι αρχαίοι Μακεδόνες «ανήκουν» στην ΠΓΔΜ! Το προαπαιτούμενο για την οικοδόμηση αυτής της σλαβομακεδονικής εκδοχής της ιστορίας είναι ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Ελληνες. Για την εδραίωση του ισχυρισμού αυτού επικαλούνται επιλεκτικά και αποσπασματικές κάποιες αρχαίες πηγές με τις οποίες «αποδεικνύεται» ότι οι Μακεδόνες ήταν βάρβαροι και όχι Ελληνες… Παρά την αντι-ιστορική αυτή εξήγηση πάλι, όμως, το σλαβομακεδονικό σχήμα δεν έχει κάποια ορθολογική βάση. Διότι, έστω και αν γίνουν δεκτοί οι αναπόδεικτοι ισχυρισμοί ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ανήκαν στα ελληνικά φύλα της εποχής, ούτε μιλούσαν μια ελληνική διάλεκτο, πώς γίνεται να είναι πρόγονοι των σλαβικών φύλων; Αλλά αυτός δεν είναι ο μοναδικός κύκλος του παράλογου…

Δεύτερος παραλογισμός
Περί τριχοτόμησης και… κληρονομιάς

Μετά τον πρώτο παραλογικό κύκλο ανοίγει αναπόφευκτα και δεύτερος. Επειδή αν δεχτεί κάποιος, κάνοντας άλμα 13-14 αιώνων, ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες είναι με ορισμένους τρόπους «πρόγονοι» των Σλάβων στην περιοχή, πώς γίνεται η κληρονομιά αυτή να ανήκει αποκλειστικά στους Σλαβομακεδόνες της ΠΓΔΜ και όχι στους «ομοεθνείς» τους που βρέθηκαν στη Βουλγαρία; Είτε ακόμη και σε κείνους της Ελλάδας, που είναι και οι περισσότεροι;

Το «κενό» έρχεται να καλύψει ένα άλλο σχήμα περί ,νεότερης τριχοτόμησης του χώρου της αρχαίας Μακεδονίας ,(σε Σερβία, Ελλάδα, Βουλγαρία) μετά τους Βαλκανικούς πολέμους. Κρατική οντότητα και ανεξάρτητη, όμως, είναι ,μόνο η πρώην γιουγκοσλαβική Μακεδονία, επομένως αυτή είναι ο συνεχιστής και κληρονόμος. Αναλόγως των εποχών και των διαφορετικών εθνικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων, η «άλλη» Μακεδονία, πέραν της πρώην γιουγκοσλαβικής, είτε είναι υπόδουλη (σε Ελληνες και Βούλγαρους) είτε ανήκει μεν σε αυτές τις χώρες, όπου όμως υπάρχουν «μακεδονικές μειονότητες»…

Αλλά υπάρχουν κι άλλες παραλλαγές της θεωρίας, που έρχονται επικουρικά να καλύψουν τις συναφείς ανακολουθίες που προκύπτουν. Ετσι, για παράδειγμα, ένας από τους βασικούς Σλαβομακεδόνες θεωρητικούς εξηγεί πως από τα μέσα του 19ου αιώνα οι Σλάβοι της Μακεδονίας άρχισαν να συγκρούονται με τους Ελληνες στη διεκδίκηση του ιστορικού δικαιώματος να εμφανίζονται ως απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων. Επειδή, όμως, αντιλαμβάνεται όπως κάθε κοινός νους ότι είναι αστείο να ονομαστούν οι Μακεδόνες ως Σλάβοι και οι Σλάβοι της ΠΓΔΜ ως Μακεδόνες, ο γόρδιος δεσμός λύνεται ως εξής: «Δεν ήταν δυνατόν (οι Σλαβομακεδόνες) να παραμείνουν αδιάφοροι και να μην αισθάνονται αγάπη για την πατρίδα τους και την ιστορία τους…

Το ότι ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος δεν ήταν Σλάβοι, αλλά θεωρούνταν ως Σλάβοι, από έναν σλαβικό λαό που αποζητούσε όνομα και εθνική ταυτότητα, δεν είναι ουσιώδες. Οπως κάθε εθνικός ρομαντισμός, έτσι και ο μακεδονικός επέμεινε να τηρήσει μια συνέχεια με την προηγούμενη εθνότητα…» (Ντράγκαν Τασκόφσκι «Σχετικά με την εθνογένεση του Μακεδονικού Λαού»). Το απόσπασμα είναι το κλειδί για κάθε «κατανόηση» των ιστορικών παραδοξολογιών των περισσότερων εθνικών ιστορικών της FYROM και της επίσημης «εθνογένεσης»…

Τ. ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ
katsimar@yahoo.gr

Ελλάδα. Π.Γ.Δ.Μ. Το όνομα της Μακεδονίας σε ένα διπλωματικό πλειστηριασμό!

Το λεγόμενο Μακεδονικό ή Σκοπιανό ζήτημα είναι το θέμα των ημερών, σήμερα δε πραγματοποιείται άλλη μία συνάντηση σε επίπεδο πρέσβεων μεταξύ Ελλάδος και Π.Γ.Δ.Μ. Με αφορμή λοιπόν τα παραπάνω και μετα απο αποχή πολλών ημερών από τα δρώμενα των ελληνικών ιστολογίων, επιστρέφω για να καταγράψω με ηλεκτροική μελάνη κάποιες σκέψεις.

Κάνοντας ένα απολογισμό τους ως άνω θέματος για τα όσα έχουν συμβεί μέχρι στιγμής παρατηρώ: α) Ότι σε όλο τον κόσμο είτε επίσημα, σε επίπεδο πολιτείας δηλαδή, είτε ανεπίσημα στο επίπεδο του λαού η Π.Γ.Δ.Μ προσδιορίζεται και αναφέρεται με το όνομα Μακεδονία και ο λαός της Μακεδόνες. β) Οι ίδιοι οι πολίτες της Π.Γ.Δ.Μ έχουν πλέον βαθεία την συνείδηση οτι ονομάζονται μακεδόνες και η χώρα τους Μακεδονία και πώς να μην νιώθουν έτσι αφού αυτή η συνείδηση καλιεργείται σε αυτούς απ’ το 1860 τουλάχιστον. γ) Είναι γεγονός αναμφισβήτητο οτι η αρχαία Μακεδονία εκτεινόταν και σε περιοχές εκτός της σημερινής περιφέρειας της Μακεδονίας της σύγχρονης Ελλάδος. π.χ Αλβανία, Π.Γ.Δ.Μ, Βουλγαρία. δ) Το κλίμα σε επίπεδο πολιτικό στην Ελλάδα έχει αρχίσει να έχει ένα άρωμα ηττοπάθειας και ενδεχόμενου κατ’ επέκταση ενδοτισμού στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο μέχρι στιγμής είναι το τί διακυβεύεται πέρα απ’ το όνομα. Όλοι λίγο πολύ έχουμε γίνει αποδέκτες πληροφοριών για αυτό το θέμα, όλοι λίγο πολύ αντιλαμβανόμαστε το τι μπορεί να στηριχθεί στο όνομα Μακεδονία ως ονομασία της Π.Γ.Δ.Μ. Αλλά επισήμως δεν υπάρχει τίποτα.

Έχω την εντύπωση οτι η Ελλάδα σε αυτό το πρόβλημα είναι μόνη της και στηρίζεται αποκλειστικά στις δικές τις δυνάμεις και στα δικά της διπλωματικά όπλα. Αυτό σημαίνει οτι οι λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις έχουν συμφέρον να στηρίζουν την άλλη πλευρά και αυτό λέει πολλά! Θεωρώ οτι αυτό μπορεί να μην είναι θετικό ως προς την επίλυση αυτού του προβλήματος προς όφελός μας αλλά είναι πέρα για πέρα θετικό για την χώρα μας σε ένα άλλο απίπεδο. Και εξηγούμε με μία ερώτηση ρητορική…Πότε το συμφέρον των Μεγάλων Δυνάμεων όταν συνέπιπτε με το συμφέρον των μεμονομένων χωρών βγήκε εν τέλει οφέλιμο για αυτές τις μεμονομένες χώρες;;; 

Και απαντώ, ΠΟΤΕ!

Παραδείγματα πολλά και απ’ την σύγχρονη ελληνικά ιστορία, βλέπε Μικρασσιατική Καταστροφή.

Κλείνω αυτή την δημοσίευση με μία ευχή΄Να είμαστε ενωμένοι ως λαός και να αρχίσουμε πάλι να μεγαλουργούμε εσωτερικώς ώστε να μπορούμε να εξωτερικεύουμε την δύναμή μας!

Είμαστε μόνοι σε αυτό το πρόβλημα αλλά όχι αδύναμοι! Όπως και να «επιλυθεί» σύντομα θα κληθούμε και πάλι να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες αυτής της λύσης!

ΣΧΕΔΙΟ ΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΗΣ ΠΓΔΜ ΑΠΟ 101 ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ. (από in.gr)

Σεβασμός στην Ενδιάμεση Συμφωνία Σχέδιο ψηφίσματος κατά της συμπεριφοράς της ΠΓΔΜ από 101 Αμερικανούς βουλευτές

Τα Νέα

Ο Γκας Μπιλιράκης είναι μεταξύ των βουλευτών που υπογράφουν το σχέδιο ψηφίσματος

Ουάσινγκτον

Τις υπογραφές σχεδόν του ενός τετάρτου των μελών της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων συγκεντρώνει σχέδιο ψηφίσματος, το οποίο εκφράζει την άποψη ότι η ΠΓΔΜ θα πρέπει να πάψει να χρησιμοποιεί υλικό που παραβιάζει τις προβλέψεις της Ενδιάμεσης Συμφωνίας.Στο πλαίσιο αυτό, το σχέδιο ψηφίσματος καλεί την ΠΓΔΜ να σεβαστεί και να εφαρμόσει τις πρόνοιες του άρθρου 7 της Συμφωνίας, αποθαρρύνοντας δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς από το να προβαίνουν σε δραστηριότητα και προπαγάνδα που υποθάλπει εχθρικά και αλυτρωτικά αισθήματα από πλευράς ΠΓΔΜ έναντι της Ελλάδας και της ιστορίας της. Το ψήφισμα καλεί επίσης την ΠΓΔΜ να εργαστεί από κοινού με τα Ηνωμένα Έθνη και την Ελλάδα, προκειμένου «να επιτευχθεί ο στόχος της πολιτικής του ΟΗΕ, αλλά και των ΗΠΑ», ήτοι η εξεύρεση αμοιβαίως αποδεκτής λύσης στο ζήτημα του ονόματος. Ειδική αναφορά γίνεται σε εγχειρίδια της Στρατιωτικής Ακαδημίας της ΠΓΔΜ, καθώς και στην πρόσφατη μετονομασία του διεθνούς αεροδρομίου των Σκοπίων σε «Μέγας Αλέξανδρος». Το σχέδιο ψηφίσματος ζητά από την ΠΓΔΜ να αναθεωρήσει σχολικά και μη εγχειρίδια, καθώς και σχετικούς χάρτες. Σημειώνεται ότι η πολιτική και συμβολική σημασία της συγκέντρωσης τόσο μεγάλου αριθμού Αμερικανών νομοθετών που έχουν συνυπογράψει το ψήφισμα απορρέει από το γεγονός ότι εκ των 816 ψηφισμάτων που έχουν υποβληθεί στο 110ο Κογκρέσο, μόνο άλλα τρία εξ αυτών που αφορούν ζητήματα εξωτερικής πολιτικής έχουν μέχρι στιγμής συγκεντρώσει άνω των 100 υπογραφών: Αυτό για τη γενοκτονία στο Νταρφούρ, αυτό για την ιαπωνική πολιτική κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και αυτό για τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Από τους 101 βουλευτές που έχουν συνυπογράψουν το ψήφισμα, οι 79 ανήκουν στο Δημοκρατικό Κόμμα και οι 22 στο Ρεπουμπλικανικό.