Οι δημοκρατικές αρχές και οι φοιτητικές εκλογές…

Θα είμαι σύντομος σ’ αυτή την δημοσίευση καθότι τα πράγματα μιλάνε απο μόνα τους.

Ποιές είναι οι αρχές που διέπουν τις δημοκρατικές εκλογές με απλά λόγια: η εφορευτικές επιτροπές είναι ανεξάρτητες, όλοι οι συμμετέχοντες ξεκινούν απο μηδενική βάση ασχέτως του ποσοστού που έλαβαν στις προηγούμενες εκλογές, οι υποψήφιοι δηλώνουν την υποψήφιότητά τους ελεύθερα και εφόσον το επιθυμούν, δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, για τον υπολογισμό του εκλογικού μέτρου δεν λαμβάνονται υπόψην τα λευκά και τα άκυρα ψηφοδέλτια, δεν επιτρέπεται το «ψηστήρι» μέσα στα εκλογικά κέντρα, οι φάκελοι που φέρουν πάνω απο ένα ψηφοδέλτιο θεωρούνται άκυροι, τα ψηφοδέλτια που έχουν πάνω απο όσους σταυρούς προβλέπεται θεωρούνται άκυρα….

Τώρα ας περάσουμε στις φοιτητικές εκλογές….εδώ θα πρέπει να ξεχάσετε τα όσα ξέρετε…. εδώ η εφορευτική επιτροπή ορίζεται από τις παρατάξεις και η παράταξη που είχε το μεγαλύτερο ποσοστό την προηγούμενη χρονιά έχει την πλειοψηφία των μελών της εφορευτικής επιτροπής, εδώ υποψήφιοι υπάρχουν πολλοί αλλά δεν το ξέρουν ούτε και οι ίδιοι οτι είναι υποψήφιοι, εδώ μπορεί να ψηφίσει και η γιαγιά μου και ας μην έχει πάει ούτε δημοτικό, εδώ σε πάνε καροτσάκι μέχρι την κάλπη και το παραβάν για να ελέγξουν την ψήφο σου, εδώ όσα ψηφοδέλτια και να βάλεις στον φάκελο θεωρούνται έγκυρα, εδώ και 50 σταυρούς να βάλεις πάλι έγκυρη είναι η ψήφος σου, εδώ το εκλογικό μέτρο καθορίζεται με συνυπολογισμό των λευκών για να ενισχύεται έτσι η πρώτη παράταξη, εδώ είναι το γαλαζιο-πρασινο-κόκκινο-κίτρινο πανεπιστήμιο!!!!! Εδώ είναι ο παράδεισος της νοθείας, εδώ εξευτελίζεται η δημοκρατία, εδώ θα βρείς να πραγματεύονται τα όνειρά σου πάνω στα μακρόστενα τραπεζάκια της ακαδημαϊκής διαφθοράς….!

Σύντομος οδηγός κατανόησης των αποτελεσμάτων των φοιτητικών εκλογών.

Διαβάζω με έκπληξη τις τελευταίες τρεις ημέρες στις εφημερίδες και στον ηλεκτρονικό τύπο τα άρθρα που αφορούν στα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών. Βλέπω τους συντάκτες να κάνουν μια αγωνιώδη προσπάθεια να ερμηνεύσουν με πολιτικά κριτήρια τα αποτελέσματα και να βγάλουν συμπεράσματα. Είναι ένα ερώτημα βέβαια τα αποτελέσματα αυτά καθ’ εαυτά καθότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για την εγκυρότητά τους.  Απ’ την άλλα ακόμη και αν δεχθούμε αυτή την εγκυρότητα ένα είναι σίγουρο για όσους έχουν ζήσει το ελληνικό πανεπιστήμιο τα τελευταία 5 χρόνια τουλάχιστον, οτι οι φοιτητές ή τουλάχιστον οι φοιτητές εκείνοι που ψηφίζουν τις παρατάξεις που υποστηρίζονται απο τα 2 κόμματα εξουσίας, υποστηρίζουν τισ συγκεκριμένες παρατάξεις για οποιοδήποτε άλλο λόγο μπορείτε να φανταστείτε και πάντως όχι για λόγους πολιτικούς.

Είναι πιά κοινός τόπος για όλους όσουν γνωρίζουν τα  ελληνικά πανεπιστήμια το οτι  η γαλάζια και η πράσινη παράταξη το μόνο που προσφέρουν στους φοιτητές είναι  ρουσφέτια  και μικροεξυπηρετήσεις στα πλαίσια των σχολών τους και τίποτα παραπάνω!

Η συντριπτική πλειοψηφία όσων φοιτητών ψηφίζει, ψηφίζει γιατί χρωστάει ή γιατί έχει να λαβαίνει απο κάποιο φοιτητοπατέρα! Η τιμή είναι μία (η ψήφος), τα προϊόντα πολλά! Μαθήματα, μεταπτυχιακά, καλύτεροι βαθμοί, δικαιολογητικά, πασο, εμπόριο βιβλίων….και δεν έχει τέλος ο κατάλογος των προσφορών…

Εύκολο να καταλάβει λοιπόν κανείς οτι πλέον του 50% των ψήφων που καταμετρήθηκαν φέτος στις φοιτητικές εκλογές είναι προϊόν πελατειακών σχέσεων και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξαχθούν συμπεράσματα πολιτικά…

«Σκοτώσαμε τον Θεό και ορφανέψαμε» του π. Φιλόθεου Φάρου

«Σκοτώσαμε τον Θεό και ορφανέψαμε»

Ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος αποτιμά με λόγο οξύ στην «Κ» τη σχέση μερίδας πιστών με το Θείο και τον ρόλο της Εκκλησίας

Του Νίκου Παπαχρήστου
από την Καθημερινή

«Ο Θεός είναι νεκρός. Τον έχουμε σκοτώσει και είμαστε ορφανοί». Με τα λόγια αυτά που καταρχήν ξαφνιάζουν, σοκάρουν, ο 78χρονος ιερέας π. Φιλόθεος Φάρος αποτιμά τη σημερινή σχέση μεγάλης μερίδας πιστών με το Θείο, μια σχέση «καταναλωτική» την οποία όπως υποστηρίζει ενισχύουν με τη στάση ζωής τους πολλοί κληρικοί. Με λόγο τολμηρό, ενίοτε καυστικό αλλά και αυτοκριτικό ο π. Φιλόθεος είναι ο πρώτος ιερέας που δεν διστάζει να χαρακτηρίσει σωστή την απόφαση για το «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης» αφού η Πολιτεία απευθύνεται σε πολίτες και όχι σε πιστούς. Χαρακτηρίζει «φαρισαίους» και «υποκριτές» ιεράρχες και κληρικούς που έσπευσαν να μιλήσουν για «πορνεία» και «κουσούρια», υποστηρίζοντας ότι όσοι εμφανίζονται αυστηροί στην πραγματικότητα αναζητούν «άλλοθι» για να αποπροσανατολίσουν από δικές τους «αμαρτωλές» πράξεις. Αυτούς μάλιστα θεωρεί υπεύθυνους για το γεγονός ότι πολλοί νέοι άνθρωποι καταλήγουν σε ψυχιάτρους φορτωμένοι ενοχικά σύνδρομα. «Μακάρι να ενδιαφερόντουσαν για την ελληνική οικογένεια αλλά αδιαφορούν πλήρως», επισημαίνει. Οσο για εκείνους που βλέπουν μια νέα επίθεση κατά της Εκκλησίας απαντά με νόημα: «Η Εκκλησία του Χριστού δεν κινδυνεύει από εξωτερικούς εχθρούς». Οι θέσεις του πατρός Φιλόθεου Φάρου, όπως τις αναπτύσσει σήμερα στην «Κ», που θίγουν και το πλαίσιο σχέσεων Πολιτείας-Εκκλησίας, σίγουρα θα αποτελέσουν αφορμή διαλόγου, αφού πολλοί θα συμφωνήσουν πολλοί θα διαφωνήσουν, άλλοι θα συνυπογράψουν, άλλοι θα θυμώσουν…

«Η Πολιτεία ορθώς πράττει και προωθεί το Σύμφωνο. Το ερώτημα όμως είναι αν η Ελλάδα είναι μια κοινοβουλευτική δημοκρατία ή μια θεοκρατία τύπου «Χομεϊνί». Φαίνεται πως σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό η Ελλάδα είναι θεοκρατία. Είναι χαρακτηριστικό πως υποψήφιοι βουλευτές, δήμαρχοι και άλλοι πολιτευόμενοι πριν ξεκινήσουν την προεκλογική τους εκστρατεία πρέπει να περάσουν να φιλήσουν το χέρι του Δεσπότη. Και θα φροντίσουν οι κάμερες να το απαθανατίσουν αυτό, για να τους δουν οι ψηφοφόροι τους γιατί αλλιώς δεν έχουν ελπίδες…», λέει ο π. Φιλόθεος Φάρος.

Χωρίς περιστροφές δηλώνει στην «Κ» αντίθετος με το πνεύμα της πρόσφατης αυστηρής απόφασης της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου που χαρακτήριζε «πορνεία» κάθε συζυγική σχέση εκτός του ορθοδόξου γάμου. «Δείχνει την ουσιαστική απομάκρυνση από το πνεύμα του Ευαγγελίου. Κατά την γνώμη μου διαστρέφεται το πνεύμα της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού. Οι κανόνες, σύμφωνα με την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο, είναι φάρμακα και παιδαγωγικά μέτρα που χρησιμοποιούνται κατά την κρίση του πνευματικού. Δεν είναι νόμοι. Ο Χριστός άλλωστε ήρθε για να αλλάξει το καθεστώς της ιουδαϊκής παράδοσης και ιδιαίτερα της φαρισαϊκής. Και ζητάει την επιδίωξη της εσωτερικής αναπτύξεως. Οχι την αντιμετώπιση του κακού με μια νομική και αστυνομική αντίληψη. Ομως μέσα στη ζωή της Εκκλησίας το ιουδαϊκό φαρισαϊκό πνεύμα έχει εισχωρήσει από πολύ νωρίς» σημειώνει και προσθέτει: «Ο Χριστός λέει ότι πορνεία και άλλα κακά πράγματα έρχονται από την καρδιά του ανθρώπου. Δεν καταδικάζει κανέναν αμαρτωλό. Μόνο τον υποκριτή. Το πνεύμα του Χριστού δεν είναι νομικό, αλλά προσπαθεί να δείξει ποια είναι η ουσία της αμαρτίας. Δεν είναι μια εξωτερική συμπεριφορά. Για παράδειγμα φόνος για τον Χριστό είναι η απόρριψη του άλλου. Συνεπώς στη διδασκαλία του δεν χωράει η “αυτοδικαίωση”. Κανείς δεν μπορεί να λέει εγώ είμαι ενάρετος και να κατηγορεί κάποιον άλλο σαν αμαρτωλό»…

«Υποκριτές και Φαρισαίοι»

Πολλοί μητροπολίτες αφήνουν να εννοηθεί πως θα πρέπει να επιβληθούν πνευματικές κυρώσεις σε βάρος όσων προχωρήσουν στη σύναψη «Συμφώνου Συμβίωσης». Τι λέει για αυτό ο πατέρας Φιλόθεος;

«Ο Χριστός ήταν σαφής όταν είπε πως δεν ήρθε να κρίνει αλλά να σώσει τον κόσμο. Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε. Αντιθέτως, καταδικάζει ξεκάθαρα συγκεκριμένες συμπεριφορές όπως την υποκρισία. Μιλώντας στους Φαρισαίους, οι οποίοι έκαναν όσα κάνουμε εμείς οι κληρικοί σήμερα, στηλίτευσε το ενδιαφέρον τους για τα περίτεχνα κοσμήματα, τα περίλαμπρα άμφια, την επιδίωξή τους να κάθονται στις πρώτες θέσεις των δείπνων αλλά και την εκμετάλλευση φτωχών ανθρώπων. Ο Χριστός συνεχώς καταδικάζει την υποδούλωση στα υλικά αγαθά, τη χλιδή και την πολυτέλεια. Ολα αυτά αφορούν εμάς τους παπάδες. Ζούμε ζωή πριγκιπική, μετακινούμεθα με τις κράισλερ και τις μερσεντές, μας υπηρετεί ένα σωρό κόσμος, φορτωνόμαστε όλα αυτά τα χρυσά και έχουμε και την απόλυτη εξουσία στην ψυχή των ανθρώπων. Είναι ανατριχιαστικά πράγματα αν σκεφτείτε ότι γίνονται στο όνομα του Χριστού που περπατούσε ξυπόλητος και δεν είχε πού την κεφαλήν κλίναι. Ε, λοιπόν, είμαστε ανακόλουθοι με όσα δίδαξε ο Χριστός. Και επομένως το λιγότερο που θα περίμενε κάποιος από εμάς είναι να μην πετάμε πέτρες στους άλλους. Οι δικές μας αμαρτίες είναι εκείνες που κυρίως καταδίκασε ο Ιησούς Χριστός. Πώς να το κάνουμε· δεν μίλησε για τις προγαμιαίες σχέσεις, αλλά είπε ξεκάθαρα πως δεν γίνεται να υπηρετεί κάποιος δύο Κυρίους, τον Θεό και τον Μαμωνά. Είπε επίσης πως όποιος έχει δύο χιτώνες να δίνει τον ένα».

«Εμείς οι παπάδες έχουμε πολλές νευρώσεις σχετικά με τον ερωτισμό. Και πολλά από αυτά που λέμε μπορεί να είναι συνέπεια των νευρώσεών μας», υποστηρίζει μιλώντας στην «Κ» ο π. Φιλόθεος. «Πιστεύω ότι οι αυστηρότεροι από εμάς τους κληρικούς στα θέματα της σεξουαλικής ηθικής είναι είτε πιο νευρωτικοί σε σχέση με τον ερωτισμό είτε κρύβουν τα περισσότερα και θέλουν να έχουν ένα άλλοθι. Εμφανίζονται δηλαδή αυστηροί για να μην επιτρέψουν στον απλό άνθρωπο να σκεφθεί πως αυτοί μπορεί να έχουν μια έντονη προσωπική ζωή, σχετική με αυτό που εξίσου έντονα καταδικάζουν. Αναμφισβήτητα, πάντως, όταν κάποιος ελέγχει τον ανθρώπινο ερωτισμό έχει στα χέρια του αλυσοδεμένους τους ανθρώπους».

Το χάσμα

Τη στιγμή που η Ιεραρχία υποστηρίζει πως το «Σύμφωνο» στρέφεται εναντίον του θεσμού της οικογένειας, ο π. Φιλόθεος κάνει λόγο για πλήρες χάσμα με την κοινωνία. «Ακούω κάποιους μητροπολίτες να λένε ότι ενδιαφέρονται για την ελληνική οικογένεια. Μακάρι να ενδιαφέρονταν, αλλά αδιαφορούν πλήρως και είναι και ανίκανοι να κάνουν κάτι για να αντιμετωπίσουν την κρίση στην οικογένεια. Οι περισσότεροι δεσποτάδες και παπάδες είναι ποιμαντικά ανύπαρκτοι και δεν έχουν σταθεί ποτέ στο πλευρό ενός ανθρώπου που έχει ανάγκη. Οχι να του δώσουμε ρετσέτες, αλλά απλά να σταθούμε πλάι του. Γιατί πολλές φορές αυτό που χρειάζεται ο άνθρωπος που έχει μια δυσκολία δεν είναι να του δώσουμε μια λύση, αλλά να δει ότι νοιαζόμαστε γι’ αυτόν.

Αυτήν τη στιγμή η ελληνική οικογένεια βρίσκεται σε τρομερή κρίση. Σήμερα, ένα τεράστιο ποσοστό νέων είναι παροπλισμένοι με ψυχικές διαταραχές· πολλές από τις οποίες οφείλονται σε κάποιους παπάδες που είναι λαύροι κατά των σαρκικών αμαρτημάτων. Εμείς οι παπάδες οδηγούμε τα παιδιά στους ψυχιάτρους. Οταν ακούω ψυχίατρο παπά να λέει ότι έχει θεραπεύσει ομοφυλοφίλους ξέρω ότι έχει αποπειραθεί να τους κάνει ψυχολογική λοβοτομή. Και τους έχει παραδώσει σε τρομερά βασανιστήρια και ενοχικά σύνδρομα. Ο διεθνούς κύρους κατάλογος της ψυχοπαθολογίας που εκδίδει η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία εδώ και 50 χρόνια δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία αρρώστια. Υπάρχουν όμως Ελληνες παπάδες που τη θεωρούν αρρώστια. Και πιστεύω πως εκείνος που προσπαθεί να θεραπεύσει έναν ομοφυλόφιλο είναι ο ίδιος άρρωστος που χρησιμοποιεί ταλαίπωρους ανθρώπους για να δώσει τη δική του νευρωτική μάχη».

Με έντονη αυτοκριτική διάθεση, ο π. Φιλόθεος καταδικάζει την εξουσιαστική συμπεριφορά ορισμένων κληρικών. «Κοιτάξτε, εμείς οι κληρικοί στο μεγάλο μας ποσοστό εσωτερικά είμαστε τενεκέδες ξεγάνωτοι. Και προσπαθούμε να καλύψουμε την αίσθηση της εσωτερικής μας ανεπάρκειας. Γιατί πολλοί από εμάς, αν μας βγάλετε τα γένια και τα ράσα, δεν είμαστε τίποτα. Θα ήμασταν σκέτα μηδενικά. Ομως με αυτά τα συμπράγαλα που φοράμε αποκτάμε κύρος, μπορούμε να καθορίζουμε τις ζωές των άλλων, κρέμονται οι άλλοι από το στόμα μας, αποκτάμε εξουσία. Και έτσι νομίζουμε ότι θα αυξήσουμε την αυτοεκτίμησή μας. Κούνια που μας κούναγε. Δεν αφορά βέβαια τους πολλούς ότι δεν αυξάνουμε την αυτοεκτίμησή μας. Τους αφορά όμως ότι τους βασανίζουμε και τους οδηγούμε στον Καιάδα των ψυχοφαρμάκων που είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Επίσης, πολλοί κληρικοί θέλουμε να βρούμε κάποιον άλλο τρόπο να δείξουμε ότι έχουμε λόγο υπάρξεως. Ασχολούμαστε με το Σκοπιανό ή με άλλα παρεμφερή πράγματα –άσχετα με την αποστολή μας– για να δείχνουμε ότι κάτι έχουμε κάνει. Εχουν καμία σχέση αυτά με όσα δίδαξε ο Χριστός;».

Για τον π. Φιλόθεο η απάντηση της Εκκλησίας στο «Σύμφωνο» δεν πρέπει να είναι η τιμωρία όσων το επιλέξουν, αλλά η πρόταση ζωής που κάνει ο Χριστός. «Οι βασικές αρχές του Χριστού είναι η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό και η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Η σχέση με τον άλλο είναι βασική πηγή ζωής για τον άνθρωπο. Αλλά οι σχέσεις είναι περίπλοκες και χρειάζεται αγώνας για να είναι όσο γίνεται περισσότερο υγιείς. Η ερωτική πλευρά τους είναι η πιο καίρια. Και εκεί εύκολα γίνονται πολλές εκτροπές. Οσες περισσότερες τόσο λιγότερη πληρότητα ζωής υπάρχει. Και η πληρότητα στη ζωή έρχεται μέσα σε σχέσεις ουσιαστικές, που παίρνουν χρόνο, κόπο, θέλουν αγώνα. Αν ζητούν οι νέοι κάποιο συγχωροχάρτι δεν είναι πολύ διαφορετικοί από τους παπάδες που τους το αρνούνται», επισημαίνει. «Στις μέρες μας ο Θεός είναι νεκρός. Τον έχουμε σκοτώσει και είμαστε ορφανοί. Τα λόγια που λέμε, τα μεγάλα, τα επουράνια, τα πνευματικά όχι μόνο δεν ακτινοβολούν πίστη, αλλά φανερώνουν την αγωνία μας να καλύψουμε την έλλειψη της πίστεώς μας. Γιατί η πίστη δεν μεταδίδεται με μπλα μπλα, αλλά ακτινοβολεί. Δεν λες εγώ πιστεύω, αλλά ο τρόπος που ζεις δείχνει ότι πιστεύεις. Σήμερα ο τρόπος ζωής όλων μας δείχνει ότι δεν πιστεύουμε. Προσεγγίζουμε την πίστη σαν ένα καταναλωτικό αγαθό. Εχουμε από αυτό, από εκείνο, τα έχουμε όλα και λέμε άντε τώρα να εξασφαλίσουμε και ένα οικοπεδάκι στον παράδεισο».

Ποιος είναι

Ο π. Φιλόθεος Φάρος σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο Σχολή, Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ποιμαντική Ψυχολογία στις ΗΠΑ. Χειροτονήθηκε διάκονος και ιερέας το 1962 στην Ελλάδα. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως εφημέριος στις ΗΠΑ. Δίδαξε Ποιμαντική Ψυχολογία στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη από το 1969 έως το 1976. Υπηρέτησε ως ιερέας-σύμβουλος στο νοσοκομείο J.B. Thomas Day Care παρέχοντας ποιμαντική υποστήριξη σε νεαρά ζευγάρια που τα παιδιά τους αντιμετώπιζαν σοβαρές ασθένειες καθώς επίσης και ως προϊστάμενος του τμήματος Οικογενειακής Στήριξης στην πρότυπη ψυχιατρική κλινική Human Resource Institute στη Βοστώνη από το 1970 μέχρι το 1976.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1976, ασχολήθηκε συστηματικά με το συγγραφικό έργο καθώς επίσης, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90, με το Συμβουλευτικό Κέντρο Νεότητας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Σήμερα, συνταξιούχος πλέον, λειτουργεί κάθε Κυριακή στον Αγιο Νικόλαο Ραγκαβά της Πλάκας. Πάντοτε μετά τη λειτουργία συζητάει με νέα ζευγάρια και νέους για τα θέματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους.

ΙΓΝΑΣΙΟ ΡΑΜΟΝΕ: Ο ΜΠΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΕΡΕΙΠΙΑ. «Η Ευρώπη έπρεπε να αποθαρρύνει την ΠΓΔΜ»

«Η Ευρώπη έπρεπε να αποθαρρύνει την ΠΓΔΜ»

στην ΒΑΛΙΑ ΚΑΪΜΑΚΗ

Η επικαιρότητα στην Ελλάδα είναι στραμμένη στην ονομασία της ΠΓΔΜ. Ποια είναι η γνώμη σας;

«Πιστεύω ότι πρόκειται για μονομερή απόφαση εκ μέρους μιας περιοχής της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η οποία αποφάσισε να αυτο-ονομαστεί Μακεδονία, τη στιγμή που το όνομα αναφέρεται ιστορικά σε μια περιοχή της Ελλάδας με αδιαμφισβήτητη ελληνική παράδοση, και να χρησιμοποιήσει ένα καθαρά ελληνικό σύμβολο, τον Ηλιο της Βεργίνας, το οποίο ανήκει στην αλεξανδρινή παράδοση. Πολλά έθνη που δεν γνωρίζουν καλά την περιπλοκότητα των βαλκανικών προβλημάτων θεώρησαν το πρόβλημα δευτερεύον, χωρίς σημασία. Είναι ξεκάθαρο, η Ελλάδα έχει πολιτισμένες διεκδικήσεις, αλλά δημιουργείται ένταση την οποία θα έπρεπε να έχουμε αποφύγει εάν όλα τα κράτη, τα ευρωπαϊκά, της ευρύτερης περιοχής και γενικά η διεθνής κοινότητα, είχαν μελετήσει το θέμα σε βάθος και είχαν αποθαρρύνει την ΠΓΔΜ από το να χρησιμοποιήσει τη συγκεκριμένη ονομασία. Σίγουρα τότε θα είχε βρεθεί κάτι άλλο».

Η διεθνής επικαιρότητα κυριαρχείται βέβαια από το Κόσοβο και τα παρεπόμενά του…

«Φυσικά, βλέπουμε ήδη την άμεση αντίδραση στο Θιβέτ. Από τη μονομερή διακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσόβου και μετά, είδαμε να αναζωπυρώνονται κινήματα τα οποία διεκδικούν την ίδια μεταχείριση από τη διεθνή κοινότητα. Με πρώτο το Θιβέτ, ακόμα κι αν ο Δαλάι Λάμα δήλωσε ότι δεν διεκδικεί ανεξαρτησία ούτε καν αυτονομία. Παντού στον κόσμο εκφράζονται εσωτερικές εθνικιστικές τάσεις. Στην Αμπχαζία, μια περιοχή που είναι «εικονικά» ανεξάρτητη μέσα στη Γεωργία, ο κόσμος ζητεί την ανεξαρτησία. Το ίδιο και στην Υπερδνειστερία και αλλού.

Είναι φανερό ότι η περίπτωση του Κοσόβου είναι ξεχωριστή και θα πρέπει να υπολογίσουμε τις διεκδικήσεις των Κοσοβάρων. Είναι όμως κρίμα που η δήλωση ανεξαρτησίας, μέσα στη σημερινή σύγχρονη Ευρώπη, είναι μια δήλωση μονομερής και όχι αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων και συναίνεσης».

Η ΠΓΔΜ και το Κόσοβο, αλλά και η ευθυγράμμιση της γαλλικής διπλωματίας με τις ΗΠΑ δεν σηματοδοτούν τη δυναμική «επιστροφή» των Αμερικανών στην Ευρώπη;

«Δεν είναι εύκολο να το πει κανείς. Είναι εύκολο βέβαια να διαπιστώσει την επανευθυγράμμιση της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής με τις ΗΠΑ. Και μάλιστα είναι λάθος μου το «επανευθυγράμμιση γιατί η Γαλλία ποτέ δεν ευθυγραμμίστηκε», με τις ΗΠΑ, ούτε πριν ούτε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμα κι αν πάντοτε υπήρξε αδιαμφισβήτητος σύμμαχός τους. Ωστόσο η εξωτερική πολιτική της υπήρξε πάντα αυτόνομη και συχνά αντίπαλη της πολιτικής των ΗΠΑ, το είδαμε άλλωστε με τον πόλεμο στο Ιράκ πρόσφατα, αλλά και παλιότερα, όπως με την αναγνώριση της Κίνας ή τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ετσι λοιπόν το φαινόμενο που παρατηρούμε είναι πρωτόγνωρο και μάλιστα για μέτωπα τα οποία δεν αντιπροσωπεύουν συμφέροντα για τη Γαλλία. Αναφέρομαι, για παράδειγμα, στην πρόσφατη απόφαση του προέδρου Σαρκοζί να «υπακούσει» στην αμερικανική επιταγή για αύξηση των στρατευμάτων στο Αφγανιστάν και να στείλει χίλιους στρατιώτες εκεί. Πρόκειται για πραγματική στρατιωτική επιχείρηση, και μάλιστα χωρίς να ζητηθεί η γνώμη της αντιπολίτευσης ή του Κοινοβουλίου».

Υπάρχει όμως και η προσέγγιση με τη Βρετανία…

Η στροφή αυτή είναι ιστορική για τη γαλλική διπλωματία. Την ίδια στιγμή γυρίζουμε την πλάτη στη Γερμανία. Ομως, η σύγχρονη Ευρώπη χτίστηκε γύρω από τον άξονα Παρίσι-Βερολίνο. Η προσέγγιση με τη Βρετανία, η οποία είναι ιστορικά ευθυγραμμισμένη με την αμερικανική πολιτική, είναι ακόμα μία ένδειξη της γαλλο-αμερικανικής συνεργασίας. Ο πρόεδρος Σαρκοζί έχει δηλώσει πολλές φορές ότι θα πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τη γραμμή Μπους στη Μέση Ανατολή, γεγονός που προκαλεί ανησυχία στις αραβικές χώρες, αλλά και σε όλους όσοι εκτιμούν ότι η κυβέρνηση Μπους δεν έκανε παρά μόνο λάθη».

Τι περιμένουμε από τον επόμενο Αμερικανό πρόεδρο;

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη, η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη και η αλλαγή στην κεφαλή τους σηματοδοτεί και αλλαγή -τουλάχιστον στη μορφή- της διεθνούς διπλωματίας. Βεβαίως, με ή χωρίς Μπους, τα αμερικανικά συμφέροντα παραμένουν τα ίδια, αλλά ο Μπους δεν είναι Κλίντον, ο Κλίντον δεν είναι Μπους πατήρ και ούτω καθεξής. Βρισκόμαστε σήμερα στο τέλος της εποχής Μπους, μιας εποχής καταστροφικής για τη διεθνή πραγματικότητα, γιατί βασίστηκε στην επιβολή δύναμης, η οποία τελικά δεν έλυσε κανένα απολύτως πρόβλημα, μόνο καινούργια δημιούργησε. Τώρα το σενάριο είναι Ρεπουμπλικάνοι ή Δημοκρατικοί. Ο ΜακΚέιν, παρ’ όλο που είναι υπέρ της διατήρησης του στρατού στο Ιράκ, δεν έχει τις ίδιες θέσεις με τον Μπους, σε σημείο που οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί δεν τον αναγνωρίζουν για Ρεπουμπλικάνο. Οι Δημοκρατικοί από την άλλη πλευρά θα αποσύρουν τα στρατεύματα και αυτό θ’ αλλάξει αρκετά την κατάσταση σε μια περιοχή όπου πρέπει να υπάρξει άμεση και δίκαιη λύση στο ζήτημα της Παλαιστίνης, στη δημοκρατία στον αραβικό κόσμο, στα εγκαταλειμμένα μέτωπα, όπως αυτό της Σομαλίας. Η κυβέρνηση Μπους αφήνει πίσω της ερείπια»

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ