ΙΓΝΑΣΙΟ ΡΑΜΟΝΕ: Ο ΜΠΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΕΡΕΙΠΙΑ. «Η Ευρώπη έπρεπε να αποθαρρύνει την ΠΓΔΜ»

«Η Ευρώπη έπρεπε να αποθαρρύνει την ΠΓΔΜ»

στην ΒΑΛΙΑ ΚΑΪΜΑΚΗ

Η επικαιρότητα στην Ελλάδα είναι στραμμένη στην ονομασία της ΠΓΔΜ. Ποια είναι η γνώμη σας;

«Πιστεύω ότι πρόκειται για μονομερή απόφαση εκ μέρους μιας περιοχής της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η οποία αποφάσισε να αυτο-ονομαστεί Μακεδονία, τη στιγμή που το όνομα αναφέρεται ιστορικά σε μια περιοχή της Ελλάδας με αδιαμφισβήτητη ελληνική παράδοση, και να χρησιμοποιήσει ένα καθαρά ελληνικό σύμβολο, τον Ηλιο της Βεργίνας, το οποίο ανήκει στην αλεξανδρινή παράδοση. Πολλά έθνη που δεν γνωρίζουν καλά την περιπλοκότητα των βαλκανικών προβλημάτων θεώρησαν το πρόβλημα δευτερεύον, χωρίς σημασία. Είναι ξεκάθαρο, η Ελλάδα έχει πολιτισμένες διεκδικήσεις, αλλά δημιουργείται ένταση την οποία θα έπρεπε να έχουμε αποφύγει εάν όλα τα κράτη, τα ευρωπαϊκά, της ευρύτερης περιοχής και γενικά η διεθνής κοινότητα, είχαν μελετήσει το θέμα σε βάθος και είχαν αποθαρρύνει την ΠΓΔΜ από το να χρησιμοποιήσει τη συγκεκριμένη ονομασία. Σίγουρα τότε θα είχε βρεθεί κάτι άλλο».

Η διεθνής επικαιρότητα κυριαρχείται βέβαια από το Κόσοβο και τα παρεπόμενά του…

«Φυσικά, βλέπουμε ήδη την άμεση αντίδραση στο Θιβέτ. Από τη μονομερή διακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσόβου και μετά, είδαμε να αναζωπυρώνονται κινήματα τα οποία διεκδικούν την ίδια μεταχείριση από τη διεθνή κοινότητα. Με πρώτο το Θιβέτ, ακόμα κι αν ο Δαλάι Λάμα δήλωσε ότι δεν διεκδικεί ανεξαρτησία ούτε καν αυτονομία. Παντού στον κόσμο εκφράζονται εσωτερικές εθνικιστικές τάσεις. Στην Αμπχαζία, μια περιοχή που είναι «εικονικά» ανεξάρτητη μέσα στη Γεωργία, ο κόσμος ζητεί την ανεξαρτησία. Το ίδιο και στην Υπερδνειστερία και αλλού.

Είναι φανερό ότι η περίπτωση του Κοσόβου είναι ξεχωριστή και θα πρέπει να υπολογίσουμε τις διεκδικήσεις των Κοσοβάρων. Είναι όμως κρίμα που η δήλωση ανεξαρτησίας, μέσα στη σημερινή σύγχρονη Ευρώπη, είναι μια δήλωση μονομερής και όχι αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων και συναίνεσης».

Η ΠΓΔΜ και το Κόσοβο, αλλά και η ευθυγράμμιση της γαλλικής διπλωματίας με τις ΗΠΑ δεν σηματοδοτούν τη δυναμική «επιστροφή» των Αμερικανών στην Ευρώπη;

«Δεν είναι εύκολο να το πει κανείς. Είναι εύκολο βέβαια να διαπιστώσει την επανευθυγράμμιση της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής με τις ΗΠΑ. Και μάλιστα είναι λάθος μου το «επανευθυγράμμιση γιατί η Γαλλία ποτέ δεν ευθυγραμμίστηκε», με τις ΗΠΑ, ούτε πριν ούτε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμα κι αν πάντοτε υπήρξε αδιαμφισβήτητος σύμμαχός τους. Ωστόσο η εξωτερική πολιτική της υπήρξε πάντα αυτόνομη και συχνά αντίπαλη της πολιτικής των ΗΠΑ, το είδαμε άλλωστε με τον πόλεμο στο Ιράκ πρόσφατα, αλλά και παλιότερα, όπως με την αναγνώριση της Κίνας ή τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ετσι λοιπόν το φαινόμενο που παρατηρούμε είναι πρωτόγνωρο και μάλιστα για μέτωπα τα οποία δεν αντιπροσωπεύουν συμφέροντα για τη Γαλλία. Αναφέρομαι, για παράδειγμα, στην πρόσφατη απόφαση του προέδρου Σαρκοζί να «υπακούσει» στην αμερικανική επιταγή για αύξηση των στρατευμάτων στο Αφγανιστάν και να στείλει χίλιους στρατιώτες εκεί. Πρόκειται για πραγματική στρατιωτική επιχείρηση, και μάλιστα χωρίς να ζητηθεί η γνώμη της αντιπολίτευσης ή του Κοινοβουλίου».

Υπάρχει όμως και η προσέγγιση με τη Βρετανία…

Η στροφή αυτή είναι ιστορική για τη γαλλική διπλωματία. Την ίδια στιγμή γυρίζουμε την πλάτη στη Γερμανία. Ομως, η σύγχρονη Ευρώπη χτίστηκε γύρω από τον άξονα Παρίσι-Βερολίνο. Η προσέγγιση με τη Βρετανία, η οποία είναι ιστορικά ευθυγραμμισμένη με την αμερικανική πολιτική, είναι ακόμα μία ένδειξη της γαλλο-αμερικανικής συνεργασίας. Ο πρόεδρος Σαρκοζί έχει δηλώσει πολλές φορές ότι θα πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τη γραμμή Μπους στη Μέση Ανατολή, γεγονός που προκαλεί ανησυχία στις αραβικές χώρες, αλλά και σε όλους όσοι εκτιμούν ότι η κυβέρνηση Μπους δεν έκανε παρά μόνο λάθη».

Τι περιμένουμε από τον επόμενο Αμερικανό πρόεδρο;

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη, η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη και η αλλαγή στην κεφαλή τους σηματοδοτεί και αλλαγή -τουλάχιστον στη μορφή- της διεθνούς διπλωματίας. Βεβαίως, με ή χωρίς Μπους, τα αμερικανικά συμφέροντα παραμένουν τα ίδια, αλλά ο Μπους δεν είναι Κλίντον, ο Κλίντον δεν είναι Μπους πατήρ και ούτω καθεξής. Βρισκόμαστε σήμερα στο τέλος της εποχής Μπους, μιας εποχής καταστροφικής για τη διεθνή πραγματικότητα, γιατί βασίστηκε στην επιβολή δύναμης, η οποία τελικά δεν έλυσε κανένα απολύτως πρόβλημα, μόνο καινούργια δημιούργησε. Τώρα το σενάριο είναι Ρεπουμπλικάνοι ή Δημοκρατικοί. Ο ΜακΚέιν, παρ’ όλο που είναι υπέρ της διατήρησης του στρατού στο Ιράκ, δεν έχει τις ίδιες θέσεις με τον Μπους, σε σημείο που οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί δεν τον αναγνωρίζουν για Ρεπουμπλικάνο. Οι Δημοκρατικοί από την άλλη πλευρά θα αποσύρουν τα στρατεύματα και αυτό θ’ αλλάξει αρκετά την κατάσταση σε μια περιοχή όπου πρέπει να υπάρξει άμεση και δίκαιη λύση στο ζήτημα της Παλαιστίνης, στη δημοκρατία στον αραβικό κόσμο, στα εγκαταλειμμένα μέτωπα, όπως αυτό της Σομαλίας. Η κυβέρνηση Μπους αφήνει πίσω της ερείπια»

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ